(Demiurgos antik Yunan’da mitolojik bir tanrıdır. Bu ad, “insanlar” anlamındaki “demos” sözcüğü ile “iş” anlamındaki “ergon” sözcüğünden türetilmiş olup, “insanlar için imal eden, şekil veren, mimar” anlamına gelmektedir.)
(Burada ‘’demiurgosları’’ idealar aleminden bağımsızlaşmayıp var olan, bir şeyleri yoktan var etmeyip, mimar gibi şekil veren yeryüzüne inmiş mitolojik tanrılar olarak gönderme yapılmıştır. Demiurgosları yasa, bürokrasi, politik iktisat veya praksis haline getirilen dünyanın mimarları olarak varsayabiliriz.)
İdealar ve görünür dünyayı birbirine bağlamak için gösteri toplumundan ne kadar
kaçınabiliriz?
Düzenleyicilerin tanımından öteye gidemediğimiz istenildiği içeriğe göre bizden
biçimler yaratılmasını bekleyen ve kendine egemen bilim diyenden kaçamayacağımız
gibi onun ellerinden başka bir şey olamayız.
Küreselleşmenin en beter sonuçlarından biri bizi eve tıkarken diğeri yeni görünebilir
dünyanın tohumlarını önümüze serpiştirmeye hazırlanıyor. Neyden kaçınıp kime
sığınabiliriz? Üretim biçiminin yarattığı toplumun gösteri merakı, hiyerarşik toplumun
şimdiden geleceğe kendisine gönderdiği elçiden başka ne olabilir? Yaşamın şimdiki
modeli üretim biçimine dayalı ise, üretim biçimi gösteriyi, toplumun bir parçası haline
getirip onu tüm görülerin ve bilincin odak noktasına bir birleşme aracı olarak
sunuyorsa burada kritik olan modele mi yoğunlaşmalıyız, modelin bize buyurduğuna
mı? Bize sunulanın ötesinde neyi elde edebiliriz?
Mesleki okumalarımızın çoğunu hipnotik bir davranış içinde bize dinamik hayaller
kurdurtan gösteriyi, kamusallaştırma zamanı geldiğinde kamusallaştırması gerektiğini
artık biliyoruz. İstediğimiz kadar demiurgoslar olarak görelim ve/veya yaratmaya
çalışalım kendimizi değindiğimiz (yazıp-çizdiğimiz) kamusal alanlarımız gibi bir araç
olarak yarının toplumuna gebeyiz. Yaşamın şimdiki toplumunu tüketilebilir
yaşama çabasından kurtarmaya çalışmadığımız sürece ne yeriz ne de el.
